Colombia, het nieuwe Thailand
30 april 2017 - Popayán, Colombia
Niet alleen Duitsers kunnen klusteren. Het lijkt wel of half Amsterdam in Colombia is. Dus een aantal avonden met Amsterdammers op stap was natuurlijk vanzelfsprekend. Voorheen kwam je ze tegen in Thailand. Maar Thailand is zo 2010, Colombia is het nieuwe recept.
Zelfde concept, je reist achter elkaar aan en komt elkaar steeds weer tegen. Altijd jammer om weer afscheid te nemen.
Onze rondreis door Colombia ging verder naar het Noorden. De droogte had zijn plek ingenomen. Het dorre landschap, de reuze cactussen en de hoge temperaturen gaven ons de drang om weer te duiken. De kust van een groot National Park (Tayrona) gaf ons de mogelijkheid om weer wat van de onderwaterwereld te zien.
We waren er al voor gewaarschuwd maar de week voor Pasen trekt heel Colombia naar de kust. Voor ons dus tijd om te vertrekken. We zeiden de zon gedag en vlogen van Santa Marta naar Medellin. Met de zonnebril op ons hoofd en de korte broek nog aan vlogen we naar het regenachtige Medellin. Voorheen een stad die werd afgeraden om naar toe te gaan als toerist. De grootste drugsmaffiabaas laat hier tot op heden nog steeds zijn sporen achter. Bijzonder aangrijpend vonden we het om te horen hoe deze stad hier door beïnvloed werd en nog steeds wordt. Als je als Colombiaan graag wilt reizen en er gezien wordt dat je uit Medellin komt word je even extra gecontroleerd vertelde een lokale inwoonster. Medellin straalt naast de sloppenwijken veel rijkdom uit. Zoals veel mensen denken komt dit door al het drugsgeld en seksindustrie. Maar dit schijnt maar drie procent te zijn. Medellin heeft als enige stad in Colombia een aantal kabelbanen en een enorm metro netwerk. De kabelbanen lijken net op die in Oostenrijk. In plaats van dat ze over besneeuwde bergtoppen gaan, gaan ze over achterstallige wijken. Het wordt dan ook afgeraden om als toerist in het donker een kabelbaan te pakken. Medellin mag dan wel minder gevaarlijk zijn maar nog steeds zijn er bepaalde wijken die worden afgeraden om door heen te lopen.
Mijn vader die momenteel voorzitter is van de Rotary club Tiel gaf ons de tip om langs een project te gaan in Medellin dat ze momenteel steunen.
Het project Aros de Esperanza steunt kinderen door middel van basketbaltrainingen die terecht zijn gekomen in de seks en drugs industrie. We spraken af met Guido Broekhuizen, de oprichter van Aros de Esperanza. In ons vorige verhaal kon je lezen dat we mee hebben gedaan met een basketbaltraining. Ook zijn we de sloppenwijk in geweest met twee van de speelsters. Via deze manier hebben we een andere kant van de stad leren kennen die vele toeristen niet waarnemen.
Voor meer informatie verwijzen we jullie naar de website van Aros de Esperanza: http://www.aros-de-esperanza.org/
Zouden jullie (ook al is het maar een piep klein beetje) Aros de Esperanza willen steunen? Dit kan door geld over te maken naar:
NL25 ABNA 042 74 81 147 t.n.v. Stichting Aros de Esperanza
In Medellin sliepen we ook een aantal nachten bij een jong stel in huis. Angie stond op knappen want ze verwachtte haar eerste kindje. Ze kreeg weeën tijdens ons verblijf. We voelden ons een beetje opgelaten dus aten een hapje buiten de deur. De laatste nacht schrokken we wakker van het gepuf. De volgende ochtend hebben we ze niet meer gezien omdat ze naar het ziekenhuis waren gesneld. We stuurden een berichtje om ze te bedanken voor de overnachtingen. We kregen een berichtje terug met een foto van de kleine Martín.
Mocht je ooit naar Colombia gaan, pak dan vooral een voetbalwedstrijd mee. Deze tip kregen we van David de Groot. In Medellin gingen we met een stel naar het stadion. Voetbal is maar een bijzaak. Het geluid wat uit de strotten van de Colombianen komt is onvoorstelbaar. En nee het is geen geschreeuw maar fantastisch gezang. Het leek wel een koor. De vele groen met witte vlaggen vlogen in de rondte. De heupen en armen deinsden mee met het gezang. Kippenvel momentje was het wel.
Na onze fantastische week in Medellin namen we niet alleen afscheid van de stad maar ook van de vele contacten die we er hadden opgedaan. We besloten om een rustige plek op te zoeken. Salento, zo’n zes uur rijden van Medellin was de uitgelezen plek. Door de vele modderoverstromingen deden we er een stuk langer over. We zagen dat delen van de weg waren weggespoeld. Niet alleen Mocoa was getroffen dus.
Salento is een prachtig kneuterig bergdorpje. Het staat bekend om de vele koffie plantages en om een prachtige wandeling.
De oude mannelijke bewoners van Salento lopen rond op hun laarzen, dragen een fantastische witte hoed die kleurt bij de mooie bruine huid. Ook een cape of sjaal mag niet ontbreken. Ook dit dorp heeft weer de prachtige gekleurde gebouwen met gezellige balkonnetjes met paarse bougainville.
Colombia, maar Salento specifiek, is het gebied van de koffie. Ik begrijp eindelijk waarom de meeste mensen ‘s ochtends beginnen met een zwarte koffie. Je darmflora krijgt gelijk een optater (mits het goede koffie is) heb ik gemerkt. Of komt het toch door de met kraanwater gewassen rauwkost die we niet kunnen laten staan.
Van te voren dachten Hans en ik naar het land te gaan van de avocado’s. Maar je kan het zo gek niet bedenken of alles wordt gefrituurd in Colombia. Zo ligt er naast een bordje rijst een gefrituurde banaan of empanada. Een empanada is een gefrituurd deegwaar gevuld met gehakt en ui. Niet erg gezond dus. Dat verklaart waarom de Colombianen vrij stevig zijn en niet alleen aan hun voorgevel of achterste.
Plastische chirurgie is hier trouwens heel gewoon. De koppies zijn mooi genoeg maar ze denken anders over hun billen en borsten. Vooral hele jonge meiden paraderen ’s avonds door de straten van de steden. Met maar één doel, je kan het wel raden.
Na ons Salento avontuur waar we ook weer te lang zijn blijven plakken pakten we de bus naar de woestijn. Tatacoa desert staat bekend om de erosie door de regenval. Anders dan je verwacht bij een woestijn. Ook kan je hier de meest fantastische sterren observeren met een astronoom. Na de prachtige wandelingen door de verschillende soorten delen in de woestijn namen we een verkoelde duik bij ons hostel. ’S Avonds sprongen we achterop de motor bij Alfonso en een vriend van hem. Zij brachten ons naar het observatorium waar een astronoom ons les gaf in sterren en planeten. We mochten door zijn telescoop kijken en zagen wat we nog nooit eerder gezien hadden. De sterrengroeperingen en planeten begonnen ons te interesseren. Wat een bijzondere wereld!
Na de sterren les reden we terug achterop de motor naar het dorpje waar we sliepen. We veegden de vliegen van ons gezicht en liepen naar een restaurantje. We hadden eerder die dag de eigenaar van dat restaurant gesproken. Hij kon voor ons een lekker hapje maken na de sterren les. Iets wat onzeker liepen we naar het restaurant. Tot onze grote verbazing zaten er geen gasten. De lampen waren ook uit. Maar twee dames wuifden ons binnen te komen en zette op het binnenplaatsje een houten tafel en twee stoelen neer. De andere dame pakte een kleed en vroeg wat we wilden eten en drinken. We vroegen om een blikje Aguila, de cerveza van Colombia.
De dames knoopten een schort om en gingen aan de slag in de keuken. We roken het warme frituurvet weer. Wat zullen we krijgen dachten we maar genoten desalniettemin van het warme onthaal van de dames. Ze waren zo blij dat er eindelijk klanten waren. De man die we die dag eerder spraken werd gebeld en kwam naar het restaurant gesneld. Zijn ogen straalden dat we toch nog waren gekomen. Ons bordje was bijna leeg en de salsa muziek op de achtergrond werd aangezet. We bedankten de eigenaar en de dames voor de maaltijd.
De volgende dag pakten we de bus naar nog een stukje zuidelijker. De buschauffeur sloeg een kruisje op zijn borst voordat we vertrokken. Is dat niet wat overdreven dachten we nog. Maar net voordat we in San Agustin arriveerden zagen we een tragisch ongeval. Een motorrijder was onder een vrachtwagen terecht gekomen. Zijn helm lag in stukjes en bloed lag verspreid op de weg. Het lijk lag al verpakt in een witte zak en de politie was er al bij. We slikten toen we langs reden. Voorheen zagen we al veel andere ongevallen maar zonder personen. Omgevallen vrachtwagens langs de weg is hier heel normaal. Het passeren op de weg is soms lastig op de smalle bergweggetjes. Iedereen helpt elkaar en troepen worden opgeroepen om vrachtwagens weer overeind te krijgen. Maar de Colombianen houden altijd een glimlach op hun gezicht. Niks om zich zorgen om te maken.
Volgende week zetten we onze reis voort naar Peru. Equador slaan we bewust over. De Galapagos eilanden staan hoog op ons lijstje maar is tijdens deze reis niet meer haalbaar. Het einde van onze reis komt langzamerhand in zicht!
Zelfde concept, je reist achter elkaar aan en komt elkaar steeds weer tegen. Altijd jammer om weer afscheid te nemen.
Onze rondreis door Colombia ging verder naar het Noorden. De droogte had zijn plek ingenomen. Het dorre landschap, de reuze cactussen en de hoge temperaturen gaven ons de drang om weer te duiken. De kust van een groot National Park (Tayrona) gaf ons de mogelijkheid om weer wat van de onderwaterwereld te zien.
We waren er al voor gewaarschuwd maar de week voor Pasen trekt heel Colombia naar de kust. Voor ons dus tijd om te vertrekken. We zeiden de zon gedag en vlogen van Santa Marta naar Medellin. Met de zonnebril op ons hoofd en de korte broek nog aan vlogen we naar het regenachtige Medellin. Voorheen een stad die werd afgeraden om naar toe te gaan als toerist. De grootste drugsmaffiabaas laat hier tot op heden nog steeds zijn sporen achter. Bijzonder aangrijpend vonden we het om te horen hoe deze stad hier door beïnvloed werd en nog steeds wordt. Als je als Colombiaan graag wilt reizen en er gezien wordt dat je uit Medellin komt word je even extra gecontroleerd vertelde een lokale inwoonster. Medellin straalt naast de sloppenwijken veel rijkdom uit. Zoals veel mensen denken komt dit door al het drugsgeld en seksindustrie. Maar dit schijnt maar drie procent te zijn. Medellin heeft als enige stad in Colombia een aantal kabelbanen en een enorm metro netwerk. De kabelbanen lijken net op die in Oostenrijk. In plaats van dat ze over besneeuwde bergtoppen gaan, gaan ze over achterstallige wijken. Het wordt dan ook afgeraden om als toerist in het donker een kabelbaan te pakken. Medellin mag dan wel minder gevaarlijk zijn maar nog steeds zijn er bepaalde wijken die worden afgeraden om door heen te lopen.
Mijn vader die momenteel voorzitter is van de Rotary club Tiel gaf ons de tip om langs een project te gaan in Medellin dat ze momenteel steunen.
Het project Aros de Esperanza steunt kinderen door middel van basketbaltrainingen die terecht zijn gekomen in de seks en drugs industrie. We spraken af met Guido Broekhuizen, de oprichter van Aros de Esperanza. In ons vorige verhaal kon je lezen dat we mee hebben gedaan met een basketbaltraining. Ook zijn we de sloppenwijk in geweest met twee van de speelsters. Via deze manier hebben we een andere kant van de stad leren kennen die vele toeristen niet waarnemen.
Voor meer informatie verwijzen we jullie naar de website van Aros de Esperanza: http://www.aros-de-esperanza.org/
Zouden jullie (ook al is het maar een piep klein beetje) Aros de Esperanza willen steunen? Dit kan door geld over te maken naar:
NL25 ABNA 042 74 81 147 t.n.v. Stichting Aros de Esperanza
In Medellin sliepen we ook een aantal nachten bij een jong stel in huis. Angie stond op knappen want ze verwachtte haar eerste kindje. Ze kreeg weeën tijdens ons verblijf. We voelden ons een beetje opgelaten dus aten een hapje buiten de deur. De laatste nacht schrokken we wakker van het gepuf. De volgende ochtend hebben we ze niet meer gezien omdat ze naar het ziekenhuis waren gesneld. We stuurden een berichtje om ze te bedanken voor de overnachtingen. We kregen een berichtje terug met een foto van de kleine Martín.
Mocht je ooit naar Colombia gaan, pak dan vooral een voetbalwedstrijd mee. Deze tip kregen we van David de Groot. In Medellin gingen we met een stel naar het stadion. Voetbal is maar een bijzaak. Het geluid wat uit de strotten van de Colombianen komt is onvoorstelbaar. En nee het is geen geschreeuw maar fantastisch gezang. Het leek wel een koor. De vele groen met witte vlaggen vlogen in de rondte. De heupen en armen deinsden mee met het gezang. Kippenvel momentje was het wel.
Na onze fantastische week in Medellin namen we niet alleen afscheid van de stad maar ook van de vele contacten die we er hadden opgedaan. We besloten om een rustige plek op te zoeken. Salento, zo’n zes uur rijden van Medellin was de uitgelezen plek. Door de vele modderoverstromingen deden we er een stuk langer over. We zagen dat delen van de weg waren weggespoeld. Niet alleen Mocoa was getroffen dus.
Salento is een prachtig kneuterig bergdorpje. Het staat bekend om de vele koffie plantages en om een prachtige wandeling.
De oude mannelijke bewoners van Salento lopen rond op hun laarzen, dragen een fantastische witte hoed die kleurt bij de mooie bruine huid. Ook een cape of sjaal mag niet ontbreken. Ook dit dorp heeft weer de prachtige gekleurde gebouwen met gezellige balkonnetjes met paarse bougainville.
Colombia, maar Salento specifiek, is het gebied van de koffie. Ik begrijp eindelijk waarom de meeste mensen ‘s ochtends beginnen met een zwarte koffie. Je darmflora krijgt gelijk een optater (mits het goede koffie is) heb ik gemerkt. Of komt het toch door de met kraanwater gewassen rauwkost die we niet kunnen laten staan.
Van te voren dachten Hans en ik naar het land te gaan van de avocado’s. Maar je kan het zo gek niet bedenken of alles wordt gefrituurd in Colombia. Zo ligt er naast een bordje rijst een gefrituurde banaan of empanada. Een empanada is een gefrituurd deegwaar gevuld met gehakt en ui. Niet erg gezond dus. Dat verklaart waarom de Colombianen vrij stevig zijn en niet alleen aan hun voorgevel of achterste.
Plastische chirurgie is hier trouwens heel gewoon. De koppies zijn mooi genoeg maar ze denken anders over hun billen en borsten. Vooral hele jonge meiden paraderen ’s avonds door de straten van de steden. Met maar één doel, je kan het wel raden.
Na ons Salento avontuur waar we ook weer te lang zijn blijven plakken pakten we de bus naar de woestijn. Tatacoa desert staat bekend om de erosie door de regenval. Anders dan je verwacht bij een woestijn. Ook kan je hier de meest fantastische sterren observeren met een astronoom. Na de prachtige wandelingen door de verschillende soorten delen in de woestijn namen we een verkoelde duik bij ons hostel. ’S Avonds sprongen we achterop de motor bij Alfonso en een vriend van hem. Zij brachten ons naar het observatorium waar een astronoom ons les gaf in sterren en planeten. We mochten door zijn telescoop kijken en zagen wat we nog nooit eerder gezien hadden. De sterrengroeperingen en planeten begonnen ons te interesseren. Wat een bijzondere wereld!
Na de sterren les reden we terug achterop de motor naar het dorpje waar we sliepen. We veegden de vliegen van ons gezicht en liepen naar een restaurantje. We hadden eerder die dag de eigenaar van dat restaurant gesproken. Hij kon voor ons een lekker hapje maken na de sterren les. Iets wat onzeker liepen we naar het restaurant. Tot onze grote verbazing zaten er geen gasten. De lampen waren ook uit. Maar twee dames wuifden ons binnen te komen en zette op het binnenplaatsje een houten tafel en twee stoelen neer. De andere dame pakte een kleed en vroeg wat we wilden eten en drinken. We vroegen om een blikje Aguila, de cerveza van Colombia.
De dames knoopten een schort om en gingen aan de slag in de keuken. We roken het warme frituurvet weer. Wat zullen we krijgen dachten we maar genoten desalniettemin van het warme onthaal van de dames. Ze waren zo blij dat er eindelijk klanten waren. De man die we die dag eerder spraken werd gebeld en kwam naar het restaurant gesneld. Zijn ogen straalden dat we toch nog waren gekomen. Ons bordje was bijna leeg en de salsa muziek op de achtergrond werd aangezet. We bedankten de eigenaar en de dames voor de maaltijd.
De volgende dag pakten we de bus naar nog een stukje zuidelijker. De buschauffeur sloeg een kruisje op zijn borst voordat we vertrokken. Is dat niet wat overdreven dachten we nog. Maar net voordat we in San Agustin arriveerden zagen we een tragisch ongeval. Een motorrijder was onder een vrachtwagen terecht gekomen. Zijn helm lag in stukjes en bloed lag verspreid op de weg. Het lijk lag al verpakt in een witte zak en de politie was er al bij. We slikten toen we langs reden. Voorheen zagen we al veel andere ongevallen maar zonder personen. Omgevallen vrachtwagens langs de weg is hier heel normaal. Het passeren op de weg is soms lastig op de smalle bergweggetjes. Iedereen helpt elkaar en troepen worden opgeroepen om vrachtwagens weer overeind te krijgen. Maar de Colombianen houden altijd een glimlach op hun gezicht. Niks om zich zorgen om te maken.
Volgende week zetten we onze reis voort naar Peru. Equador slaan we bewust over. De Galapagos eilanden staan hoog op ons lijstje maar is tijdens deze reis niet meer haalbaar. Het einde van onze reis komt langzamerhand in zicht!
Heel veel liefs van papa en mama