Alpaca

Het land van de Salsa, Pablo Escobar en frituurvet hebben we achter ons gelaten. Inmiddels zijn we ruim twee weken in Peru. Gek genoeg heb je pas echt goed door hoe ongelofelijk bijzonder een land is als je het verlaat. De laatste week in Colombia hebben we doorgebracht in Cali. De stad die bekend staat om het salsa dansen. Na al dat gereis merk je dat je soms even je tas wilt omkeren en uitpakken in een soort thuisbasis. We vonden een pracht plekje in San Antonio in Cali. Ons kamertje had prachtige houten luiken en deuren. Als je de kamer uit stapte kwam je terecht op een binnenplaatsje waar een hangmat hing, prachtige planten stonden en kolibri’s je om de oren vlogen.

Via Brandon, een Canadees uit ons hostel, hoorde ik van een salsa dansschool. Ik nam een kijkje en werd meteen meegesleept door de muziek. Ik heb vroeger altijd gedanst en dacht dat mijn heupen de salsa wel te baas konden zijn. Ik nam een week privé les en mocht ook deelnemen aan de groepslessen. Nou ik kan je vertellen dat ik na zo’n intensieve week zweten nog steeds ongelofelijk stroef in mijn heupen ben. Wij zijn hier gewoon niet mee opgegroeid. En als je dan een Colombiaans stel ziet dansen ben je geneigd gauw in een hoekje te duiken.

Maar op een avond besloten we met een stel uit ons hostel naar een Salsa club te gaan. Ondanks dat Hans geen fan is van dansen, laat staan salsa, ging hij toch mee. Colombia is het land van de salsa dus zo’n land kan je niet verlaten zonder daar iets van mee te krijgen. Ik had mijn laatste salsa les net achter de rug en trok mijn beste outfit aan met slippers. Mijn voeten waren beurs van het dansen in mijn sneakers. Vol goede moed stapten we met z’n allen de club binnen. We bestelden een drankje

en ik had nog geen slok genomen en werd te dansen gevraagd door een jongen. Je kent dat gevoel wel dat je eigenlijk niet wilt maar het toch wel wilt proberen. Met het rood op mijn wangen probeerde ik in half Spaans/ Engels uit te leggen dat ik niet goed kon dansen. De jongen draaide me in het rond en zei dat dat met salsa niet uitmaakte. De jongen stuurt je namelijk. Na drie keer mijn slipper verloren te hebben en zo’n zes keer op zijn voet te hebben gestaan was het nummer afgelopen.

Ik was best tevreden en was blij dat het nummer na al die draaien was afgelopen. Ik nam weer plaats op de kruk en kon eindelijk een slok kon nemen. Niet veel later werd ik weer te dansen gevraagd. Ik zei dat het meisje naast me wel wilde dansen en wees naar Victoria uit Australië. Helaas werd me dit niet in dank afgenomen en werd ik weer mee de dansvloer opgesleurd. Victoria vertelde me dat het onbeleefd was om een dans af te slaan. Ik weet nog steeds niet of ze dat zei omdat ze zelf niet wilde dansen of dat dit echt onbeleefd is.

Moe maar voldaan gingen we terug naar het hostel. De volgende dag vlogen we naar Lima in Peru. Het salsa avontuur eindigde hier.

Na een dag in Lima besloten we snel door te reizen. De drukte, het getoeter en het afval op straat word je snel zat. We pakten de bus naar de woestijn. Een oase tussen enorme duinen. Al hoewel Huacachina volledig gericht is op toerisme en alles daardoor overpriced is was het toch een heerlijke omgeving. Wat je dan zo al in een woestijn doet hoor ik je vragen? De enorme zandduinen beklimmen tot dat je zo uitgeput bent en niet meer verder kan, sandboarden en lekker stuiteren in een buggy met een V8 motor.

Tijdens de ondergaande zon stapten we samen met andere toeristen in een zogenaamde buggy. Door de ongekende motor stuiter je over de duinen. Soms zelfs zo steil dat je bang bent om achterover te slaan. Vervolgens kantelt de buggy en gaat hij zo snel naar beneden dat je het gevoel krijgt dat je in een achtbaan zit. De klap die je krijgt zodra de buggy weer op het rechte stuk terecht komt laat je denken dat je staartbeentje gekneusd is. Toch zit je met een glimlach in het wagentje, heel gek.

Na al het gestuiter stopt het wagentje boven aan een zandduin bij de ondergaande zon. Het werd tijd om te gaan sandboarden. Hans had dit jaar al zijn wintersport week moeten missen en had daarom extra zin in dit moment. Hij waxte zijn board in en zette zijn schoenen vast. Hij stond bovenaan de steile helling en leunde naar voren en was klaar voor de afdaling. De eerste vijf meter gleed hij goed naar beneden maar daarna maakte hij een gigantische koprol en was er alleen maar een wolk zand te zien. Ik riep gelijk of hij oké was. Maar Hans is Hans niet als hij het nogmaals probeert. Met zijn gezicht volledig onder het zand bond hij zijn schoenen weer vast en begon hij weer aan de afdaling. Ditmaal met meer succes. Maar toch is zand anders dan sneeuw. Gelukkig was er ook een andere manier om beneden te komen. Namelijk met je buik op de plank. Wel verstandig om je mond dicht te houden want een hap zand heb je snel binnen.

In onze dorm hadden we een leuk stel ontmoet uit Israël. Het leukste aan reizen is misschien nog wel dat je mensen uit andere werelddelen ontmoet en alles te weten komt over hun cultuur.

Met z’n vieren gingen we een hapje eten. In Israël is het verplicht om vanaf je achttiende in het leger te gaan. Je kan kiezen voor een bepaalde taak. Shai en Tom waren beide officier geweest. Als vrouw  ben je verplicht aan drie dienstjaren en als man vier. Beide hebben zij de periode doorstaan. Om maar te zwijgen over de vreselijke dingen die ze hebben meegemaakt. Ze vertelden over de oorlog met Syrië en dat ze vrienden van hen hebben zien sneuvelen. Het verdriet is ongekend. Tijdens deze dienstjaren waren Shai en Tom al een stel. Beide werden ze in een andere positie geplaatst. Iedere week was het de vraag of ze elkaar terug zouden zien. Soms konden ze maar drie uur per nacht slapen en hadden ze één dag weekend. Ze vertelden dat het enige pluspunt van alle dienstjaren was dat ze nu overal makkelijk konden slapen.

Colombia was niet alleen het land van de salsa maar ook van de koffie. Na een lange nachtbus in Peru kwamen we aan in de stad Arequipa. We waren toe aan koffie na zo’n gebroken nacht en bestelden een bakkie. Wat we kregen was een kopje warm water met een zakje oploskoffie. Niks mis mee zou je zeggen. Maar de smaak die je in gedachte hebt is in verre van wat je nuttigt. Een missertje dus. Tot onze grote verbazing was er ook een Starbucks. Al moet ik zeggen dat ik daar niet zo’n fan van ben want de hoeveelheid suiker die je dan naar binnen werkt is ongekend. Maar nog steeds stukken beter dan slappe oploskoffie.

Starbucks werd daarom onze grote vriend in de periode dat we hier in de buurt waren. Als je koffie besteld bij de Starbucks wordt er altijd om je naam gevraagd. Vervolgens wordt deze op je beker geschreven. Elke dag verzon Hans een andere naam die lastig was voor de kassière om op te schrijven. Van Ragnar tot Leonardo. (Leonardo werd Leonora en Ragnar Rajnar, ja echt). De kassière vond het steeds lastiger om de namen te noteren. Op een gegeven moment kreeg ze het door en moest ze lachen.

Na alle menu del dia (menu van de dag), bestaande uit soep met aardappel en rijst met kip wil je wel eens wat anders. We bestelden een Westers broodje Caprese. We dachten aan een heerlijk stokbroodje met mozzerella, tomaat en basilicum. Wat we kregen was een natte kleffe croissant doordrenkt met balsamico azijn, één plakje tomaat en een stuk plastic mozzarella. We waren er toch weer ingetrapt. In een land als Peru of Mongolië moet je gewoon geen Westers willen eten.

De busreizen in Peru zijn fantastisch. Het zogenaamde Cruz del Sur heeft de meest luxe uitvoeringen. Je stoel kan ver naar achter. Je hebt zelfs een gedeelte waar je benen op kunnen rusten en elke stoel heeft een eigen schermpje met films en muziek. Een tien uur durende busreis is dus helemaal niet vervelend. Maar je betaalt hier dan ook meer voor. Voor ons tijd om te onderzoeken of het ook goedkoper kon. En dat kon!

Als je naar het busstation gaat in de desbetreffende stad zie je veel verschillende aanbieders. Ook de meest gevarieerde prijzen. Cruz del Sur is vrij prijzig en gericht op toeristen. Overal om je heen hoor je de aanbieders schreeuwen als je langs loopt. ‘Limaa, Limaaa, Limaa’ of Cuscooo, Cusco, Cuscooo’. We liepen naar een balie en boekten een bus ticket naar onze volgende bestemming. Het zou zo’n zes uur reizen zijn. We betaalden nu zo’n vier euro met de lokale bus in plaats van zeventien euro met Cruz del Sur. Nu verwacht je dat ik ga vertellen dat het een pauper bus was en oncomfortabel maar niks was minder waar. Oké, we deden er wel een paar uur langer over maar de plekken waren prima. We keken op Hans zijn tablet naar Harry Potter en waren op een nootje aan het knabbelen tot we in eens in onze ooghoek een man zagen staan die een plaatje omhoog hield. Het bleek achteraf te gaan om een ingezoomde foto van een anus. De lezing die de man gaf ging over aambeien.

Ook roken we op een gegeven moment een sterke urine lucht. De wc aan boord probeer je natuurlijk te vermijden dus daar zaten we ver vandaan. En dat er veel gezinnen met baby’s aan boord waren was ons niet ontgaan. Maar naast ons zat een moeder met een dochter die niet helemaal in orde was. Misschien had zij iets laten lopen? Toen we later onze tas boven ons wilde pakken lag er een gebruikte luier naast mijn tas. Vreemd dat mensen dat niet opruimen…

Terwijl de lente al goed is gestart in Nederland hebben wij onze mutsen en handschoenen weer tevoorschijn gehaald. In de bergen is het goed koud. Een alpaca trui was dus niet onmisbaar. Zeker niet toen we ons op zo’n 4900m bevonden en we snakten naar zuurstof.

We hebben een prachtige twee-daagse wandeling gelopen in de Colca Canyon. Alhoewel wandelen voor ons nooit hele grote problemen opleverde, was dat nu even anders. Door de hoogte is het heel anders ademhalen omdat er minder zuurstof in de lucht zit. Tandje terug dus.

Niet alleen hebben we alpaca truien, mutsen en handschoenen maar we hebben ook alpaca geproefd. Het had iets weg van kangaroe biefstuk. Beetje taai maar erg smaakvol. Op het moment dat we aan de alpaca zaten rende er een hond onder onze tafel door. We hoorde iets piepen en keken naar de hond. Het was ons niet ontgaan dat cavia hier een lekkernij was. De hond rende rond met een cavia in zijn bek. We gierden van het lachen en de bedienden renden achter de hond aan om de cavia te bevrijden. De cavia was namelijk niet voor de hond bedoeld maar voor een klant. Wat is Peru toch een heerlijk land!

Hans en ik zijn tot de conclusie gekomen dat we ons best goed samen kunnen vermaken. Inmiddels zitten we al bijna negen maanden op elkaars lip en zijn we ruim vijf jaar bij elkaar en het verveelt nog steeds niet. Zodra we terug zijn in Nederland durven we het ook aan. We gaan samenwonen in Amsterdam. Maar niet voor lang want we hopen volgend jaar in Australië te kunnen gaan werken om vervolgens weer zo’n mooie reis te gaan maken. Dus gaan jullie maar sparen want dat gaat toch echt een bezoekje waard worden!