Zakmes

Voor vertrek kreeg ik van Hans een zakmes. (Die van mij is in Ethiopië zoek geraakt). Ik vroeg me af waarom we er beide eentje mee moesten nemen maar nu begrijp ik waarom. Het zakmes is het meest gebruikte voorwerp van de reis tot nu toe. Menig broodje smeren, flessen omtoveren tot prullenbak  en andere gekkigheden kunnen hiermee worden verricht.

Voor vertrek werd ons vaak gevraagd ‘Wat neem je nou allemaal mee op zo’n reis’? Nou op nummer één staat het zakmes. De vakjes van Hans zijn backpack bestaan uit een werkplaats vak, kantoor vak en badkamer vak. Je kan het zo gek niet bedenken of hij heeft het mee. Van touw tot thee. In mijn backpack zit naast wat kleren de standaard wc rol, de mok (voor thee en noedels in de trein), plakband, EHBO kit en medicijnen voor de onoverkoombare ziektes. Ook de: Ork, ork, ork yoghurt in de trein eet je met een Spork (lepel, mes en vork in één).

In het appartementencomplex waar wij sliepen in Berlijn was geen lift of wifi. De jongen die zijn kamer aan ons verhuurde vertelde dat dit nog steeds te maken had met de verschillen tussen oost en west Berlijn.

In het appartement sliepen we samen met een Australisch stel uit Melbourne. Zij kwamen naar Europa voor een bruiloft van vrienden en plakten er een paar dagen Zwitserland en Duitsland aan vast. Erg leuk hoe je op die manier in contact komt met anderen. Zo werd ons weer een slaapplek aangeboden voor als we eventueel naar Melbourne gaan.

We vinden dat er maar vreemde types rond lopen in Berlijn. De meeste Duitsers hebben tatoeages of piercings. Niet de gewone standaard neuspiercing maar een neusring in het midden onder de neus. (Inderdaad net als stieren). Ook zagen we veel jongeren die op straat rond zwierven. Dat je dat in India veel ziet vond ik logisch maar in Berlijn…

Overal lopen mensen op straat met bier. Vooral in de wijk Kreuzberg is dit de normaalste zaak van de wereld. De flesjes kan je overal laten staan. Er zit best wat statiegeld op dus de daklozen maken hier gretig gebruik van.

Toen we na een paar dagen Berlijn, op de trein naar Warschau stapten, zagen we een keurige man met een plastic tas in zijn hand. We dronken net ons laatste slokje water op en gooiden het flesje in de afvalbak. De keurige meneer scheen met een zaklampje in de prullenbak en haalde het flesje er uit. Wij gniffelden toen hij weg liep.

Eenmaal in de trein naar Polen viel mij gelijk iets op. De doorsnee mannelijke Pool heeft een kaalgeschoren kop, bierbuik en als hij glimlacht zie je vaak dat één van zijn eerste kleine kiezen ontbreekt. De vrouwen zijn slanker dan de Duitse vrouwen, een tikkie ordinair en vaak blond. (En ja ook bij de vrouwen ontbreekt er vaak een gebitselement).

In Warschau sliepen we in een dorm (slaapzaal) voor zeven euro p.p. Ik dacht hier een hekel aan te hebben maar door mijn oordopjes en oogmasker sliep ik als de beste. Toch blijft het een tikkie vervelend. Je merkt toch dat de ene midden in de nacht thuis komt en de ander een uur later op moet staan om een vlucht of trein te halen. Uiteraard slapen mannen en vrouwen gescheiden. Dus de volgende ochtend hebben we in het oude centrum van Warschau even een goed ‘duur’ ontbijt naar binnen gewerkt. We hadden immers bespaard op de nacht.

Na een kort bezoek in Warschau stapten we in ons nieuwe avontuur. De trein van Warschau naar Moskou van zo’n twintig uur. We hebben nog nooit zo’n fancy trein gezien. De coupé is vier persoons. De boven bedjes waren al uitgeklapt en de onderste twee bedjes kon je zelf uitklappen. We hadden geluk. We hoefden onze coupé niet te delen met andere passagiers. Er was zelfs een douche aan boord. Eenmaal aan de borrel (stokbrood met brie en Jagermeister, waarbij ons zakmes weer goed van pas kwam) gooiden we iets in de prullenbak. Hans ontdekte hierdoor dat als je het tafeltje opklapte er ook een gootsteen onder zat. Daarbij zagen we ook een bieropener verwerkt in het kastje en weliswaar een stopcontact. Het leek net een mini huisje. Na het kijken van een film, het lezen van een boek en het bewerken van foto’s was het dan echt tijd om te gaan slapen. Eenmaal onder de wol werd er op het deurtje geklopt. Er werd iets in het Russisch geschreeuwd. We vroegen of het in het Engels mocht. Maar dit kon de dikke meneer niet. Toch begrepen we het ineens. We waren bij de grensovergang van Wit-Rusland. We pakten ons paspoort en de dikke meneer liep er mee weg. Wij keken ietwat verbaasd maar dachten aan de treinreiswinkel die ons hier over had geïnformeerd. Na een tijdje kregen we een douane formulier en een stempel in ons paspoort. Maar naast ons was een hoop onrust. Een meneer wilde naar het toilet gaan op het moment dat de paspoortcontrole plaats vond. Dit was natuurlijk niet de bedoeling. Het gangpad werd geblokkeerd door vier sterke mannen in leger outfit. Later bleek dat deze man geen visum had en de trein werd uitgezet. We konden weer verder rijden. Later die nacht werd het treinonderstel verwisseld voor een ander onderstel. Hans heeft uit het raam gekeken hoe dit er aan toe ging. Ik kon mijn ogen helaas niet meer openhouden van de slaap.

In Moskou sliepen we in een gigantisch appartement via Airbnb. De jongen die zijn appartement aan ons verhuurde kwam zelf uit Groot Brittannië. Hij werkte als expat in de vastgoed van Moskou. Vandaar het prachtige appartement.

Moskou was een fantastische ervaring. Onderweg naar het Rode Plein kreeg ik toch de kriebels in mijn buik. Zouden we nu echt de mooie gekleurde Basiliuskathedraal gaan zien? En ja hoor, daar was hij. Nog mooier dan op de plaatjes. De kleurtjes en figuurtjes doen je denken aan Disneyland. Ook het omliggende Kremlin en Gum (warenhuis) geven je een glimlach op je gezicht. Moskou was erg koud. We hadden een temperatuur verschil van 20 graden Celsius met Berlijn. Gauw nog even handschoenen gekocht. Die zullen zeker in Mongolië ook nog van pas gaan komen. De Russen komen wat stug over. Zodra ze horen dat je een andere taal spreekt blijven ze toch Russisch tegen je praten, heel vreemd.

Het metro netwerk is gigantisch. We wilden de taxi ritten natuurlijk besparen maar dat heeft wat zweet gekost. Soms ga je wel zo’n honderd meter de diepte in. Het ene metrostation is nog mooier dan de ander. Veelal bewerkt met marmer. Het is en blijft een doolhof. Nergens maar dan ook echt nergens zie je iets in het Engels vertaald. Niet onder de grond maar ook niet in veel restaurants of musea bijvoorbeeld.

Het meest bijzondere tot nu toe is toch wel onze treinreis van vier dagen en vier nachten vanuit Moskou naar Irkutsk, de start van de bijzondere Trans-Mongolië expres. Op het nippertje wisten we de trein te halen in Moskou. Ons Russisch liet ons weer in de steek onder de grond bij  de metro. We kwamen  bezweet en buiten adem de trein binnen. Het verhaal van onze vorige treinreis van Warschau naar Moskou is toch net iets rooskleuriger. In deze trein was geen douche, geen wastafel, geen lekker uitklap bed.

Ik heb me geloof ik nog nooit zo lang niet gewassen. Gek genoeg maakte het ons vrij weinig uit. De Russen roken ook niet zo best namelijk.

De verhalen kloppen dat deze treinreis erg bijzonder is. Omdat je zo’n ruim 87 uur in dezelfde wagon met dezelfde mensen zit, schept dat een band. Wij sliepen tweede klas. Eerste klas is er vrijwel niet. Derde klas wel. Dat was letterlijk één grote slaapzaal coupé. Hoe het daar rook? Je kan het wel raden. Een combinatie van blauwe kaas en vis. Je vraagt je misschien af waarom we dit weten? Na zo’n dertig uur treinen wil je toch even je benen strekken en even heen en weer lopen. Maar dat bracht ons op het volgende. In de restauratiewagon ontmoetten we twee Nederlandse stellen. En wat is de wereld toch klein, Marjolein en Frank wonen ook nog eens een straat naast mij in Amsterdam. Dit kon nog wel eens een leuke treinreis gaan worden. Elke dag planden we een ‘borrel’. De nootjes kwamen tevoorschijn. Uit onze zak van Sinterklaas (voorraad tas met lekkernij) haalden we nog wat olijven en een fles rode wijn. We speelden Saboteur (reisspel) tot in de vroege uurtjes. Je zou denken dat je dan wel lekker zou kunnen slapen, helaas viel dit tegen. Maar het gaf helemaal niks want je hoeft ook helemaal niks. Onze reisgenoten in onze eigen coupé waren erg aardig. Het waren een Russische moeder en zoon. Ze boden steeds eten aan. Misschien bang dat we iets tekort kwamen? Communiceren lukte verder niet. Zij spraken geen Engels en wij geen Russisch. In de laatste vierduizend kilometer met de trein zie je het landschap steeds veranderen. De bladeren aan de bomen krijgen al mooie herfstkleuren.

Vanochtend stapten we de trein uit. We waren in Siberië! Een beetje gek voelde dit wel want ineens werd je niet meer door elkaar geschut. We slapen nu in een prachtig houten chalet aan het Bailkalmeer nabij Irkutsk. Het Baikalmeer is het grootste zoetwater meer van Eurazië (Europa en Azië). Morgen lopen we de Baikal trail langs het meer. Een wandelroute van 18 kilometer met mooie vergezichten over het meer. Dinsdag stappen we weer in de trein voor twee dagen. De volgende bestemming is dan Mongolië!