Kokosnoten, zwervers en cerveza

We hadden het niet verwacht maar Kaua’i, een eilandje van Hawaii, was een hoogtepunt van onze reis. Met bijna tranen in onze ogen verlieten we dit paradijsje.

Zoals ze in Hawaii altijd zeggen, hopen we op een Mahalo! (till we meet again). Als we van te voren geweten hadden dat het zo betaalbaar zou zijn, hadden we nog geen ticket naar San Francisco geboekt. Voor nog geen drie dollar per persoon per nacht sliepen we eerste rang. Weliswaar in onze tent maar op de mooiste strandbestemmingen van Kauai’i. De resorts zijn niet te betalen maar als je van kamperen houdt, is dit eiland spotgoedkoop. Omdat dit eiland wel bekend staat om inbraak in auto’s huurden we een iets groter stumpertje. Eigenlijk best wel een patserbak. Hier konden onze backpacks wat meer lucht krijgen en was er van buiten niet te zien dat ons hele leven in de auto lag.

We scheurden lekker het eiland rond en als we een mooie snorkelspot zagen doken we de zee in. De onderwaterwereld was werkelijk waar adembenemend. De zee die zo mooi licht blauw is dat je ogen bijna pijn doen. De buitendouche tijdens een ondergaande zon. De waaiende palmen, de verkoelende kokosnoten, gele visjes, een Luau dansje (Hawaiiaanse dans met bh’s van kokosnoten en rokjes van gedroogde bladeren), alles was er.

Het was ontzettend fijn om na zoveel indrukken van verschillende landen even alles los te kunnen laten om later weer nieuwe cultuur op te kunnen snuiven.

Kaua’i staat bekend om zijn ruige kliffen. Tijdens een catamaran tocht hebben we de kliffen goed kunnen zien. Meerdere films van Jurassic Park zijn hier opgenomen. We zagen ontzettend veel walvissen tijdens de zeiltocht. Een fantastisch gezicht met de groene kliffen op de achtergrond. Tijdens deze zeiltocht hebben we ook een duik gemaakt. Het eerste wat we zagen waren schildpadden tussen het koraal. Onze duikinstructeur liet prachtige plekken zien van de onderwaterwereld.

Ons avontuur op Kaua’i hield na een week op. Ons vliegtuig naar San Francisco zou ‘s ochtends heel vroeg vertrekken. De dag ervoor leverden we ons patser stumpertje in. We dachten op het vliegveld wel een plekje te kunnen vinden om te slapen. Niet wetende dat het vliegveld ’s nachts gesloten was en we door een bewaker weg gestuurd zouden worden. Daar stonden we dan bepakt en bezakt midden in de nacht op het vliegveld. Omdat ik me toch niet op een stoepje als zwerver voor wilde doen vroegen we aan iemand of ze een hotel wilden bellen die pick up service hadden. Maar al gauw kwamen we er achter dat we voor zo’n vijf uur slapen al gauw honderdvijftig euro kwijt zouden zijn. Zullen we dan toch maar op de stoep gaan slapen? Toen we ons wilden installeren kwam er een bewaker aan en hij vroeg wat we hier deden. We legden ons verhaal uit en hij haalde zijn telefoon uit zijn zak. Hij kende nog wel iemand waarbij we konden slapen die ons ook wilde ophalen.

Een uurtje later lagen we in een doorgezakt bed waar we heerlijk een aantal uur hebben kunnen slapen. De vrouw bracht ons ’s ochtends vroeg weer naar het vliegveld.

De vlucht van Kaua’i naar Oahu was zo’n veertig minuutjes. Letterlijk opstijgen en weer landen. Vanaf Oahu vlogen we naar Maui en vanaf daar naar San Francisco. De stad die nooit slaapt, op de zwervers na dan. We checkten in bij ons hostel. Deze was gelegen in een straat waar de oude Cable Car nog doorheen reed. Op zoek naar een biertje kwamen we uit bij een supermarkt. Twenty four seven open uiteraard. We liepen naar de koeling voor water en bier. Het drank gedeelte was afgezet. Na 23.00uur ’s avonds werd er geen drank meer verkocht. We liepen de winkel rond op zoek naar iets lekkers. Overal zaten alarmpjes op. Zelfs op scheermessen en goedkope flessen wijn. De volgende ochtend begrepen we waarom. De stad ligt bezaaid met zwervers. De ene nog brutaler dan de ander. Dit hadden we lang niet meegemaakt. Zo’n twintig jaar geleden namen mijn ouders me een aantal keer mee naar Amerika, zo ook San Francisco. Ik kon me dit toch echt niet meer herinneren. Uiteraard wel de Golden Gate bridge, het steile straatje Lombard street en de Cable Cars. Met Hans heb ik weer iets nieuws ontdekt namelijk het eiland Alcatraz. Wat bekend staat als het gevangenis eiland maar voorheen zijn dienst deed als fort. Indrukwekkend om de gevangeniscellen te zien en de historie te horen. Met de fiets reden we door het Golden Gate park, langs de zee en over de enorme rode Golden Gate brug op een mooie lente dag.

Na vijf dagen hield ons USA avontuur weer op. Het geld begint op te raken dus we vertrekken snel richting Zuid Amerika om weer in een hostel te kunnen slapen voor een tientje per nacht.

Niet veel kunnen er zeggen dat ze tijdens hun verjaardag in twee landen zijn geweest. Ik ben in maar liefst drie landen geweest tijdens mijn verjaardag. We hadden een reisdag. In het vliegtuig werd ik door Hans verrast met een kaart. Daar stond op ‘gefeliciteerd met je  (dertigste doorgestreept) achtentwintigste verjaardag’.  Voor hem is de tijd blijkbaar stil blijven staan want hij vergat dat ik negenentwintig was geworden.

Onze eerste tussenstop was in Las Vegas. Hier kwamen we midden in de nacht aan. We hebben een gokje gewaagd op het vliegveld. Helaas de reis niet terug verdiend. De tweede stop was Panama city. Ook hier moesten we een aantal uren doorbrengen. Maar aan alles komt een eind en uiteindelijk kwamen we aan in Cartagena in Colombia, onze eindbestemming van die dag.

Gesloopt en wel kwamen we aan in een voor ons nieuw continent, Zuid Amerika. Cartagena ligt aan de kust ten Noord-Westen van Colombia. De oude stad staat bekend om de prachtige gekleurde gebouwen met rijkgevulde bouganville over de balkons. De Colombiaanse muziek klinkt gezellig uit de open luiken en overal staat de Cerveza koud. De temperatuur is even wennen. Het is er niet alleen erg warm maar ook vochtig. Het zweet druipt daardoor ook van je gezicht. Onze hoedjes komen weer goed van pas.

Om het eiland gevoel nog even vast te houden zijn we een paar dagen op een eilandje geweest vlakbij de kust van Cartagena. Op het eiland ontmoette we Marinda uit Amsterdam. Het was zo gezellig dat we elkaar een week later nog steeds niet konden verlaten. Met z’n drieen hebben we het eilandje ontdekt. Het eilandje had zelfs een klein dorpje. De lemen huisjes en donkere kindjes deden me denken aan de avonturen in Afrika. Ik denk dat de kinderen die daar opgroeien niet snel naar het vaste land komen. Ik begrijp precies waarom. De boottocht terug was ontzettend spannend. De zwemvesten moesten aan en de boot klapte over de ruwe golven. Gelukkig vlogen de backpacks ons niet om de oren. Op wat spetters na hadden we gelukkig nog een droge laptop en wat kleren. Terug in Cartagena hebben we ons jurkje aangetrokken, Hans zijn beste overhemd en zijn we met een stel uit eten gegaan. Daarna gelurkt aan een aantal Mojito’s en met de voetjes van de vloer. Één ding is zeker, we vinden Colombia nu al leuk! Alhoewel de taalbarrière erg hoog is lukt het om met handen en voeten toch iets voor elkaar te krijgen. In Japan waren we begonnen met een cursus Spaans. In Australië en Nieuw Zeeland waren we deze tijd kwijt aan het op en afbreken van de tent. Hans pakt de draad hier weer op en weet zo de zinnen uit zijn mouw te schudden.

We genieten nog steeds volop en houden het nog wel even vol! Na Colombia zijn we van plan richting Equador en Peru te trekken. Daarna moeten we helaas naar huis want het budget laat het niet toe langer weg te blijven. Plannen voor een volgende reis zijn al weer gemaakt!

Mahalo!