Aloha!

Ons avontuur in Nieuw Zeeland is inmiddels voorbij. Het voelde alsof we naar huis gingen, maar niks was minder waar. We vlogen naar Hawaii!

Hans zijn verjaardag is niet stil voorbij gegaan in Nieuw Zeeland. We hadden ons verwend met een paar overnachtingen in een tuinhuisje bij een gezin in Christchurch. Niet zo maar een tuinhuisje, maar een hele luxe die van allerlei gemakken voorzien was. Met een ijsje in onze hand hebben we de iets brakke volgende dag heerlijk doorgebracht in de botanische tuin van de stad. Iets van weinig dat is overgebleven na de vele aardbevingen. Precies op dat moment vond een optreden plaats van de welbekende Cam Scott. Het nummer ‘I belong to you, you belong to me, you’re my sweatheart’ zongen we suf mee. Na de parksessie terug naar ons tuinhuisje. Er stond immers een lekkere warme jacuzzi op ons te wachten.

Christchurch vonden we aangrijpend. Een aantal jaar geleden zijn er twee enorme aardbevingen geweest. Het leek wel of dit recent gebeurd was. Overal stonden nog verwoeste gebouwen en lag er puin. Nog steeds zijn er elk jaar aardbevingen. Ik vroeg aan de familie waarbij we logeerden of ze niet in angst leefden. Ze zijn het gewend. De huizen zijn er op gebouwd en in het onderwijs leren de kinderen van jongs af aan hoe ze moeten handelen als er bevingen op komst zijn. De wederopbouw gaat langzaam. Tientallen mensen zijn uit de stad gevlucht en hebben een plek gezocht ver van de tektonische platen vandaan.

Alhoewel duidelijk zichtbaar is dat de stad een enorme klap heeft gehad, proberen ze er toch iets leuks van te maken. De verwoeste gebouwen laten ze deels staan door middel van verstevigingen. De muren worden beschilderd waardoor het een moderne uitstraling krijgt.

De Malbourogh sounds (de Fjorden van Nieuw Zeeland die je passeert met de boot van Wellington naar Picton en andersom) hebben we met de kajak verkend. Met genoeg voedsel in de boot, een tent en een grote glimlach zijn we twee dagen op pad gegaan. De rollen waren goed verdeeld. Hans was de stuurman en ik de navigator. Dag één was koud en bewolkt maar dag twee brak de zon door en konden we aanmeren bij kleine strandjes. De tonnen konden open en het brood was nog droog. Alhoewel we veelal bezig waren met het overgooien van kwallen op onze peddels zijn we toch een eind gekomen. Op deze dag is de nieuwe GoPro van Hans ook goed gebruikt, https://www.youtube.com/watch?v=FFf1chfrkhU !

Na deze fantastische roeitocht hebben we een aantal dagen veel regen gehad. En wat doe je dan? Alle calorieën er weer aan eten die je daarvoor verbrand hebt. We vonden het tijd om weer pannenkoeken te bakken. Helaas mislukte deze sessie. Maar gelukkig hadden we al boterkoek op van de Dutch shop in Picton.

In Nederland is de regen jullie vast ook niet ontgaan. Maar Nieuw Zeeland kan er ook wat van. Midden in de nacht werden we op de camping wakker van getik. Eerst konden we het geluid niet plaatsen maar beseften dat door de storm een aantal tenten omgewaaid waren. De buurman was zijn haringen in de grond aan het slaan die er uit gewaaid waren. Een andere buurman hoorden we vloeken omdat alles nat was geworden. Bij ons was alleen de vestibule aan de voorkant los gegaan. De storm had veel tentjes laten weten wie de baas was.

Na deze heldhaftige nacht pakten we de boot weer terug naar het Noorder eiland. De storm was nog niet gaan liggen. Nadat we de fjorden verlieten en de open zee op voeren werd het stil in de boot. Passagiers kregen witte gezichtjes en de kots zakjes werden uitgedeeld. Ook ik kreeg het gevoel dat mijn genuttigde cappuccino een andere uitweg wilde dan normaal. Van mijn vader heb ik altijd geleerd om dan een luchtje te scheppen buiten op het dek en naar de horizon te staren. Ik liep naar buiten en trok mijn capuchon goed strak aan. Ik hield me vast aan de reling van de boot en zag tot mijn grote verbazing ontzettend veel dolfijnen. Ze surfden mee in de stroming van de boot. Een paar jaar geleden heb ik met Leoni in Indonesië veel geld gelapt voor een dolfijnen boottour. Bijna geen dolfijn gespot en nu sprongen ze bijna de ferry op. Fantastisch gezicht.

Op eens werd ik bij de reling opzij geduwd. Ik vermoedde dat het iemand was die net zo enthousiast naar de dolfijnen wilde kijken als ik. Ik schoof vast een stukje opzij, draaide me om en zag een vrouw van middelbare leeftijd die bijna groen weggetrokken was. Ik begreep waarom ik aan de kant moest. Het dolfijnen spotten hield voor mij op. Ik had niet zo’n zin om tussen de rondvliegende stukjes scrambled eggs te staan.

De laatste dagen in Nieuw Zeeland hebben we doorgebracht met Mike en Jenneke. Dit zijn de ouders van een vriend van Hans uit Reeuwijk. Zij hadden voor een aantal dagen een huisje gehuurd en wij mochten ze twee nachten vergezellen. De zon brak door waardoor we enorm genoten hebben in en rondom het huisje. Mike en Jenneke namen ons mee naar The Hobbiton. Dit is de filmlocatie waar een deel van The Lord of the Rings is opgenomen. De regisseur van de films heeft op een dag deze locatie ontdekt en klopte aan bij de familie waartoe het stuk land behoorde. Na lang wikken en wegen mocht de set van de Shire van de Hobbits gebouwd worden. Eerst werd er een tijdelijke set gebouwd. Omdat een aantal toeristen de filmset wilden bekijken heeft de familie gevraagd of de set permanent gebouwd kon worden om zo tours te kunnen geven. Het dorp van de Hobbits was enorm. We kregen uitleg over hoe het gebouwd is maar ook welke delen van de film er opgenomen zijn. Vandaag de dag zijn er vele mensen in dienst om de Shire toonbaar te houden. De enorme pompoenen glommen in de zon en de kleding van de Hobbits hingen aan een waslijn. Hans en ik wilden Mike en Jenneke bedanken door pannenkoeken te bakken ’s avonds. Ook deze keer mislukte de baksessie weer totaal. Met het rood op onze wangen hebben we de borrelsessie maar doorgepakt en genoten van lekkere hapjes. Terwijl wij de volgende dag ons stumpertje uit gingen spitten en onze tassen gereed maakten voor Hawaii bakte Mike voor ons echte goede pannenkoeken. We namen afscheid na een paar fantastische dagen en reden naar Auckland om het vliegtuig te pakken naar Honolulu.

We weten niet wat er veranderd is de laatste tijd maar we merken steeds vaker dat we in het vliegtuig buiten de boot vallen. Vroeger kreeg je tijdens lange vluchten nog een propere maaltijd met een goed glas wijn. Tegenwoordig moet je hier extra voor betalen.

Als zo ook tijdens onze vlucht van Auckland naar Honolulu veel mensen een lekker gemarineerd stukje lam krijgen en wij mogen kiezen uit een kop koffie, slappe thee of water kijken we iets teleurgesteld. De stewardess geeft aan dat we via ons tv schermpje van alles kunnen bestellen met onze creditcard. Omdat je tijdens een vlucht toch niet veel te doen hebt zoeken we dit maar eens uit. Hans klikt op het icoontje ‘bar’ en besteld een gin tonic. We dachten dat na het plaatsen van de bestelling er wel iemand langs zou komen met een pin apparaat maar niks was minder waar. Je kan in iedere stoel in het hele vliegtuig zelf je creditkaart onder het schermpje laten scannen en de transactie is gedaan. Direct gaat er een piepje bij de stewardess. De bestelling is aangekomen. En even later staat de gin tonic bij Hans op schoot.

Ook zit er een chat functie op het schermpje. Niet alleen kan je chatten met de crew maar ook met je mede passagiers. Hans stuurt naar een willekeurig iemand in Businessclass of hij lekker zit. We komen niet bij van het lachen. De man heeft helaas geen berichtje terug gestuurd. Hij sliep waarschijnlijk erg lekker. Hij wel.

Als we eenmaal aankomen in Honolulu begint er voor ons een herhaaldag. We zijn terug in de tijd gevlogen. Dit scheelde wel bijna vierentwintig uur. Hier hadden we ons even in vergist met het huren van accommodatie. Halsoverkop hebben we een overnachting in een hotel geboekt.

Het eiland O’ahu, waar Obama is opgegroeid, is even wennen. Alhoewel we moeten zeggen dat het echt een paradijs is, zit je er niet alleen. De stranden zijn overvol, de wegen vier-baans en de limousines enorm. Na het rustige en een aantal jaar achterlopende Nieuw Zeeland komen we aan in een oase van palmbomen maar met vijf-sterren resorts en fastfoodketens.

We lopen een rondje en een paar honderd meter van onze accommodatie is Waikiki beach. De baai waar niemand zwemt maar surft. In plaats van enorme fietsenstallingen heeft Honolulu iets vergelijkbaars. Aan het strand zijn namelijk geen fietsenstallingen maar surfplankstallingen. Er staan wel honderden long boards recht overeind in allerlei kleuren, met hoes of zonder hoes. Daar word ik nou echt vrolijk van.

Hans heeft voor zijn verjaardag een Go-pro en snorkelset gekocht. We pakken de volgende dag de bus naar Haunama bay. Dit is de snorkelspot van het eiland O’ahu. Als we vroeg zijn hebben we kans om schildpadden te kunnen zien. Helaas niet gespot maar wel vele andere vissen.

Overmorgen vliegen we naar een kleiner eiland, Kaua’i. Hopelijk vinden we hier wat meer rust, kunnen we de snorkelsessies weer voort zetten en met de billen bloot, drinken uit een kokosnoot. Op 28 maart vliegen we naar San Francisco. Daar blijven we een aantal dagen tot dat we naar Cartagena vliegen in Colombia.