Mest

Het eten van sushi lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Inmiddels zijn we al drie weken in  Australië.

Het links rijden hadden we alweer gauw onder de knie. We hebben vorig jaar in Schotland al geoefend door af en toe een bermpje of stoeprandje mee te pakken. Af en toe moet ik nog een ruk aan het stuur geven als Hans aan de verkeerde kant van de weg rijdt (of andersom).

Zodra we onze auto ophaalden van het vliegveld in Melbourne wisten we niet wat we zagen. We zagen hinkende, op-en-neer gaande dieren. Dat Australië het land van de kangoeroes is, was ons niet ontgaan, maar dat je een uur na het landen direct blije, springende kangoeroes ziet verbaasde ons. Een beetje overdonderd reden we direct naar een K-mart. We hadden nog een tent nodig. Je kan het zo gek niet bedenken of de K-mart heeft het. Het is een soort combinatie van IKEA, Tiger en Action. Goedkoop dus ook. Precies wat we nodig hadden. We kochten voor een habbekrats een tent die het warempel al drie weken uithoudt met regen en bliksem, top ding.

Onze eerste indruk van Australië was dat we het konden vergelijken met Amerika. Niet alleen de auto’s en afstanden zijn groot maar ook de mensen.

Vanuit Melbourne zijn we naar het zuiden gereden via de Great Ocean Road. Heerlijk om niet meer op bussen of treinen te hoeven wachten na al die weken. Ik had het van te voren niet durven zeggen maar kamperen is een feest. Doormiddel van een app zoeken we zoveel mogelijk de gratis campings op. Zo’n camping is erg basic en heeft meestal geen douche maar alleen een toilet. Na een heerlijke verkoeling in de zee of blue pool (zwembad van zeewater) aan het einde van de dag rijden we langzamerhand naar een camping waar de rollen als volgt verdeeld zijn: Hans zorgt voor een heerlijke maaltijd met een koud biertje en ik zet de tent op. Na onze borrel/eet sessie die meestal enige uren duurt onder de meest fantastische sterrenhemel duiken we ons knusse tentje in. Wat heb je eigenlijk weinig nodig om gelukkig te zijn (afgezien van alle kampeerspullen, auto, eten, drinken, enz).

Na een geweldige week kamperen leverden we ons bakkie in Sydney in. We pakten de bus naar Orange. Een stadje ruim 200 kilometer ten westen van Sydney. Hier begon ons vrijwilligersavontuur. We hebben twee gewerkt bij de familie Rossiter. In ruil daarvoor kregen we accommodatie en eten.

Deze familie heeft acht kinderen, runnen een café genaamd Bisseys, hebben een enorm huis met tuin maar ook een stuk grond van zesennegentig hectare. De property (zoals zij hun lap grond noemen) is een half uur rijden van de stad.

Ken je de Australische serie McLeod’s daughters? Hier vergeleken we dit avontuur mee. We kregen de ute mee (stoere pick-up wagen), een krat vol met eten en mochten een week verblijven op de property. Met onze ongewassen haren, cowboy hoed, stoere bergschoenen en een geruit bloesje voelden we ons toch echt een Aussie (Australiër). We werden volledig aan ons lot overgelaten. We kregen een briefje mee wat er allemaal gedaan moest worden. De pony vond ons gezelschap leuk en liep steeds achter ons aan. We hebben de varkens en kalkoenen goed verzorgd. Elke dag een vers gelegd eitje was ook niet verkeerd.

Op deze lap grond staat een oude treinwagon die verhuurd wordt op Airbnb. Wij mochten hier een nacht in slapen. Deze helse nacht van onweer en bliksemschichten begon met het zien van de meest gigantische harige Huntsman spinnen. Je kan je voorstellen dat we geen oog meer dicht deden. Na deze nachtmerrie hebben we onszelf herpakt en hebben we ons toch weer als stoere McLeod’s gedragen.

Later hoorden we dat deze gigantische spinnen zo groot als je hand, niet gevaarlijk zijn. Maar andere spinnen zoals de ‘redback’ spin wel. Een steek kan zelfs dodelijk zijn. Nu begrijp ik waarom ons werd uitgelegd dat als we bloempotten oppakken, we ze eerst voorzichtig aan de rand, van ons af moeten optillen. Paul en Fiona gaven aan dat als we wilden wandelen op hun lap grond we goede stevige passen moesten nemen. Toen ik vroeg waarom werd me uitgelegd dat slangen door de dreun gauw weg vluchten. Gelukkig hebben we nog geen slangen gespot.

Hans kreeg de sleutel van de gereedschapsschuur en is een week helemaal los gegaan. Hij heeft veel gebouwd en in elkaar geschroefd. Van trap tot veranda (overkappinkie) en houten bank tot douche. Ik heb me bezig gehouden met planten, bomen en het decoreren van de veranda en een net geplaatste caravan. Ook nieuwe gasten in het treinstel hebben we ontvangen en rondgeleid. Paul en Fiona zijn echte verzamelaars. Van de meest gekke dingen of kapotte voorwerpen hebben we met onze creativiteit iets moois kunnen maken. De verzameldrift van Paul en Fiona komt waarschijnlijk voort uit de aanwezigheid van het zogenaamde Resource Recovery Centre. Dit kan worden vergeleken met de stort in Nederland, maar hier worden alle mooie spulletjes nog net uit de container gevist en voor een habbekrats verkocht. Het is misschien maar goed dat dit nog niet in Nederland bestaat, anders moest Hans ongetwijfeld al een tweede schuurtje hebben.

Het wild plassen hadden we al aardig onder de knie van de andere landen. Hier noemen ze het ‘kangoeroe-en’. Op een mooi stuk land als dat van Paul en Fiona hebben we goed de planten kunnen bemesten, zal ik maar zeggen. Op een dag kwam Hans terug na het mesten en vertelde hij dat hij aan een boom stronk wilde hangen terwijl hij aan het hurken was. De boomstronk hield het niet vol, Hans wel en hij viel achterover in zijn eigen mest.

We dachten dat het misschien toch handig zou zijn als we een keer zouden douchen. We zetten een watertank op een hoge stellage(!) en draaiden de hendel om. In geen tijden zo’n lekkere douche gehad. Hij was ook nog eens warm omdat het de tank door de zon was opgewarmd. McLeodje in der blootje. Al vermoed ik dat ze in de serie van McLeod’s Daughters wel een echte douche hadden.

Die nacht lagen we in onze tent. We hoorden het geluid van een laag hangende helikopter. We vroegen ons af wat een helikopter nou hier midden in de nacht deed. De volgende ochtend hoorden we het geluid weer. Het was geen helikopter maar het leek wel een kruising van een immens grote wesp en vliegende mier. Ik was al een keer door een wesp gestoken in Australië. Ik kan je vertellen dat het niet bij een bultje bleef. Dus probeerden we de helikopter maar te vermijden.

Aussies bedenken voortdurend nieuwe woorden en houden ook van afkorten of samenvoegen. Zo noemen ze het land Australië Oz of Straya. Ook het ‘Howya doing mate’ vliegt je om je oren. Het geeft echt een layed back gevoel. Af en toe is het lastig om ze te verstaan. Hans kan ze ook dit keer weer heel goed na doen en probeert zijn Engels naar het Australisch om te toveren en dat gaat hem goed af. Met zijn cowboyhoed en ‘ute’ (pickup) werd hij als een echte aussie aangezien.

Naast ons uiterlijk hebben we ook een andere Australische gewoonte aangenomen. Omdat de drank hier niet te betalen is, drinken we ’s avonds goedkope wijn uit een Bag-in-Box. Het karton liet het al gauw afweten in de koelbox, dus bleven we zitten met alleen een zielig aluminium zakje, een echte Goonbag.

Naast het werken op de property hebben we veel in de tuin gewerkt bij het café. Ook daar zijn dieren. De laatste werkdag plantte ik wat lavendel hier en daar. Na het halen van een gieter met water zaten de kippen heerlijk op de lavendel te broeden. Van de lavendel was niet veel meer over. Gelijk heb ik kippengaas geplaatst zodat ze de mooie plantjes niet meer konden ruineren.

Ik heb veel geleerd over composting en permaculture maar ook over doorzetten. Het grasmaaien of grond omspitten in gemiddeld dertig graden zo’n zeven uur per dag is niet niks. Fiona en Paul proberen op een zo goedkoop mogelijke manier een betere en mooiere tuin te krijgen. Overal stonden net geplante fruitbomen die ze in de toekomst willen gebruiken voor het eten in het café.

Ik denk dat we een goed beeld hebben gekregen van hoe echte aussies in het binnenland leven. Paul en Fiona smeekten of we langer wilden blijven omdat ze ontzettend tevreden en blij waren met het resultaat wat we hadden verricht. Ze stelden voor dat we een jaar of langer konden blijven en voor ze konden gaan werken. We hebben nu een toeristenvisum dus we zouden dan eerst het land moeten verlaten om vervolgens een werkvisum aan te moeten vragen. We hebben een top tijd gehad bij de familie Rossiter en hebben ze bedankt, maar we vinden het ook leuk om weer ons eigen gangetje te gaan.

Tevreden en met een voldoen gevoel vertrekken we morgen weer richting Sydney. Daar zullen we weer een auto huren en onze kampeersessies voortzetten richting Cairns. Daar zullen we hopelijk de onderwaterwereld wat beter gaan leren kennen. Eind januari vliegen we de oceaan weer over naar Nieuw Zeeland.