Schapendarm

Rusland heeft ons verbaasd. Desondanks de bevolking nogal nors lijkt is het landschap er prachtig. Zo hebben we de Great Baikal Trail gelopen. Een wandeling van 25 km door de bergen rondom het Baikal meer.

Het eten is er niet te doen. Nergens konden we vers brood vinden (terwijl we juist nog zo’n lekkere pot pindakaas hadden met stukjes noot). We merkten dat het najaar ons tegemoet kwam. Door de kou kregen we trek in warme chocolademelk. We kregen de slappe lach toen de serveerster met twee espressokopjes  aankwam. Had ze ons nou echt niet begrepen? De kopjes werden voor onze neus neer gezet en toen pas zagen we dat het de kleur van chocolade had. Een lekkere kop warme chocolademelk is in Rusland een espressokopje met een gesmolten stuk chocolade er in. Met een klein lepeltje zaten we toch te smikkelen.

Na een paar dagen Irkutsk en omgeving stapten we in de trein naar Mongolië. Na alle berkenbossen zagen we nu ineens veel meer uitgestrekte vlakken. Het was een prachtige rit. Het hielp ook mee dat we dit keer in een coupé zaten met gezellige Fransen. Naast ons zaten Engelsen en aan de andere kant een coupé vol Nederlanders. Nota bene een jongen uit Opheusden (dorp naast Kesteren).

Wij deelden onze fles rode wijn met de Fransen op de gang. De stemming zat er goed in. De grensovergang van Rusland naar Mongolië duurde lang. Alles werd gecontroleerd. Een slank vrouwtje met stoere zwarte legerlaarzen stuurde ons de coupé uit en controleerde met haar zaklamp onder de banken en sprong op het bed om te kijken of daar nog iets verscholen zat. Ook moesten we onze backpacks openen. Waarschijnlijk controleerden ze op mensensmokkel want we hoefden er verder niks uit te halen. Na de uitgebreide check kwam er een ander vrouwtje onze coupé binnen. Ze had een lieve uitstraling en vroeg waar we na Mongolië nog meer naar toe zouden gaan. Ze plaatste een stempel in ons paspoort en zei heel lief: ‘Welcome in Mongolia!’

We werden gewaarschuwd voor ‘pickpockets’ op het treinstation in Ulaanbaatar (hoofdstad van Mongolië}. Net als in alle andere Aziatische landen word je omver gelopen door de taxi chauffeurs zodra je de trein uit stapt. Allemaal hebben ze de goedkoopste rit. Eén man kwam met een overweldigende alcohol lucht op ons afgelopen. Hij kon ons overal naar toe brengen. Ik gaf aan dat we geen taxi nodig hadden. Maar stug bleef de man ons achterna lopen. Blijkbaar werken ze allemaal voor dezelfde firma want nadat we aan andere man benaderden voor een ritje naar ons hostel kwam de gezellige naar alcohol ruikende man bij ons in de auto zitten.

In het hostel ontmoette we Henk uit Breda. Een pensionado die al zo’n drie jaar aan het genieten is van al het moois wat de wereld te bieden heeft. Hij was nu in Mongolië om ook de drukke feestweek van China te ontwijken. Zijn verhalen waren aangrijpend. De volgende avond hebben we met hem in de stad iets gegeten.

Na een aantal tourist information centers te hebben benaderd en vergeleken kozen we voor een zes-daagse tour richting het westen van Mongolië. We gingen op pad met een grijs Russisch busje. Onze tourguide was niet ouder dan twintig. We gingen op stap met twee Duitse jongens en een stel uit Frankrijk. Allemaal onze leeftijd. Onderweg pikten we nog een ‘assistant guide op’. Ze sprak alleen geen woord Engels.

Eenmaal een paar uur rijden van de stad vandaan kwamen we al in het mooie ongerepte landschap. De lonely planet gaf al aan dat Ulaanbaatar een heel vertekend beeld geeft van Mongolië. Merendeel van de bevolking woont in de stad. Op het platteland is voor de studerende jongeren geen werk.

We gingen picknicken in de bergen. We klommen een enorme berg op en konden een heel eind in de verte kijken. Je zag nergens huizen, industrie of elektriciteitsmasten. Ongelofelijk mooi!

We sliepen alle nachten in Ger-tenten. De bekende witte ronde tenten. De behuizing is van hout met daar omheen een wit plastic zeil dat met linten wordt vast gemaakt.

We werden uitgenodigd in een tent van een Nomaden familie. De gids vertelde dat we precies op tijd waren want het eten stond klaar. Na al die uren rijden hadden we best trek. We stapten de tent binnen. Ongelofelijk wat er allemaal aanwezig was. Het zag er gezellig kleurrijk uit. Er was zelfs een tv. Er stond een enorme pan op de kachel (alle tenten hebben in het midden een hout kachel). In de pan pruttelden de organen van een schaap. Ik heb mijn culinaire grenzen verlegd en het orgaanvlees geproefd. Het smaakte best aardig. De warme geitenmelk met zout spoelde het lekker weg. De Nomaden zijn ontzettend gastvrij en laten je van alles proeven. Ze wonen met hun hele gezin in een Ger-tent. De kinderen zagen er stuk voor stuk schattig uit met hun zwarte haartjes, spleetoogjes en blosjes op de wangen.

Een uur of zeven is het toch echt donker en kan je niks anders dan in de tent zitten. Er stonden zes bedden. Voor ons allen één. Een paar dagen later sliepen we in een tent met vier bedden. Hans en ik wisselden het bed en de harde grond af. Dit is niet erg, mits het vuur in de houtkachel de hele nacht aangehouden wordt. Ik heb nog nooit zoveel vuurtjes gemaakt. We kregen er handigheid in. In één van de nachten kon ik niet slapen van de kou (-15 graden Celcius). Ik had alle kleren aangetrokken die ik bij me had (zes lagen) en nog een vest van Hans. Het vuur was uit. Samen met Stefan (de Duitser) probeerde ik het vuur aan te krijgen. Dit lukte maar we hadden te weinig hout. We gingen buiten hout halen. We deden de deur van de tent open en zagen één witte vlakte. Het was een prachtige witte wereld geworden. Vlug pakten we wat extra hout en gingen snel naar binnen.

Het uitzicht uit de auto is fantastisch. Het slingeren door de auto (geen gordels aanwezig) over de hobbelige paden hebben veel blauwe plekken en stijve spieren veroorzaakt. Zo ook het paardrijden. We hebben een fantastische tweedaagse paardrijtocht meegemaakt naar hoger in de bergen. Het was enorm koud maar het paard gaf gelukkig wat warmte af.

Na terugkomst in de hoofdstad hebben we onder andere een kijkje genomen op de zwarte markt. Je kijkt je ogen uit. Naast kleding en gereedschap verkopen ze ook complete Ger-tenten, kachels en paardenzadels. Hans heeft een staartje gekocht van een hermelijn en ik een vachtje van een lammetje. We zullen het voorlopig niet meer koud krijgen.

Het einde van de week vertrekken we naar onze volgende bestemming: China!